LDU Quito - Penarol: Uitkijken voor rondvliegende vuurpijlen

In In Vuur En Vlam staat een stadion, ergens in de wereld, centraal. Een wedstrijd wordt bezocht of de voetbaltempel wordt middels een rondleiding van top tot teen geïnspecteerd. In deel 1 staat Liga Deportiva Universitaria Quito - Penarol, gespeeld op 3 februari 2005, centraal. Een wedstrijd in de voorronde van de Copa Libertadores.

Niets wijst er op dat ik deze avond aanwezig zal zijn bij de wedstrijd tussen Liga Deportiva Universitaria (kortweg LDU) Quito en Penarol (Uruguay) in stadion La Casa Blanca - Het Witte Huis - in de Ecuadoriaanse hoofdstad Quito.

Deze ochtend sta ik om 10 voor 7 op in Hotel Estambul in Latacunga, de hoofdstad van de provincie Cotopaxi. Een kleine uur later zit ik in een bomvolle bus die me naar de indianenmarkt, in het even verderop gelegen Saquisili, brengt. Een van de mooiste markten van het land. Al is het alleen maar omdat de toeristen deze markt, in die dagen, nog niet hebben ontdekt. Het is meer een markt voor lokalen.

Op pleinen worden goederen te koop aangeboden. Varkenskoppen 'lachen' je toe. Fruit is zo mooi opgepoetst dat het zonde is om er een hap uit te nemen. Zelf verbouwde groenten en zelf gebakken broden worden te koop aangeboden. Maar ook dieren - onder meer kippen en varkens - wachten op een nieuwe eigenaar. Een mooie markt. Op het pleintje met eetgelegenheden nuttig ik mijn ontbijt.

Tegen het middaguur meld ik me bij het busstation van Latacunga. De tocht naar Quito is een eitje. Eenmaal op het busstation aldaar stap ik in de taxi die me naar het nieuwe stadsdeel van de miljoenenstad brengt. Amazonas Inn is volgeboekt. In Hostal Nassau boek ik een eenpersoonskamer, met drie bedden, voor 9 dollar per nacht.

De buurt wordt verkend. Al wandelend passeer ik een aantal cafeetjes. Voor één van de kroegen staat een groot bord. Daarop staat vermeld dat de wedstrijd vanavond in deze uitgaansgelegenheid op een groot scherm is te zien. Een voetbalmatch bekijken in een vol café met lokalen is altijd een happening. Maar nog mooier is natuurlijk aanwezig te zijn in het stadion. Een Engelssprekende barman vertelt dat er wellicht nog kaarten verkrijgbaar zijn bij het stadion. Hoe ver is het reizen naar het stadion? Is het wandelend te doen? Rijden bussen af en aan? De barkeeper adviseert me een taxi te nemen. "Die kost bijna niets en is voor u als toerist veiliger."

Eenmaal bij het stadion ga ik direct op zoek naar de kaartjesverkopers. Voor 6 Amerikaanse dollars heb ik een kaartje voor de General Norte, de tribune waar de fanatieke supporters van LDU zitten. Ik word alvast gewaarschuwd. De fans kunnen de hele wedstrijd tekeer gaan. Dat wordt dus een gezellige avond. Zitplaatsen veranderen in staanplaatsen.

Een rondje rondom het stadion, goed voor 41.598 staan- en zitplaatsen, volgt. Ik zie de spelersbus van de thuisclub. Souvenirverkopers doen hun best een zakcentje te verdienen. Posters, mutsen en shirts worden voor een prikkie te koop aangeboden. Cameraploegen maken sfeeropnamen. Over enkele uren begint de wedstrijd.

Voor LDU een belangrijke wedstrijd. In 2004 bereikten de withemden nog de halve finales van de Copa Sudamericana. Nu staat plaatsing voor de pouleronde van de Copa Libertadores op het spel. Penarol is een geduchte tegenstander.

Eenmaal in het stadion, met in mijn hand een glas gevuld met een halve liter bier, is het donker. Pikdonker. Er brandt niet één lamp. Het is rustig in het stadion. Het zal toch niet zo zijn dat de tribunes maar amper bezet zijn, vraag ik mij hardop af. Plotseling klinkt er gefluit. Dus toch toeschouwers. Die fluiten als de Peruaanse scheidsrechter Gilberto Hidalgo en zijn assistenten David Morales en Winston Reategui het veld betreden voor hun warming up. Imponerend hoe dit trio wordt uitgefloten. Zal dit fluitconcert invloed hebben op hun optreden?

De spelers uit Uruguay kunnen rekenen op een nog irritanter welkom. Ze worden getrakteerd op een lawine aan lawaai. Ondertussen branden de lampen. Wanneer de thuisclub de grasmat betreedt, is het hek van de dam. Dit keer in positieve zin. Voetballers zijn ook in Ecuador sterren. De tribunes zitten vol.

Supporters van LDU klimmen in de hekken. Zwepen het publiek op. Er wordt luidkeels gezongen. Vermoedelijk het clublied. Namen van spelers worden geschreeuwd. Kortom, ik zit in een heerlijk vak met fans. Vlak naast me een groep trommelaars. Hun shirts gaan uit als er op trommels gebeukt moet worden. Tweemaal 45 minuten. Indrukwekkend. Voetbalvrienden zorgen dat de trommelaars hun natje krijgen en gieten bier in hun open monden. Het zweet gutst ze van het lijf. Mooi man.

Kort voor de aftrap wordt vuurwerk afgestoken. Een rode wolk beperkt het uitzicht. Minutenlang zie ik niemand op het veld. Tijdens de wedstrijd worden vuurpijlen afgestoken. Het devies luidt dan ook: kijk goed uit en buk voor de vuurpijlen. Ongelooflijk. Als dit goed gaat, gaat alles goed.

Bij de ploeg uit Quito speelt onder andere Edison Mendez mee. Van 2006 tot en met 2009 speelt de middenvelder voor PSV. Nu is hij, terug van weggeweest, de regisseur op het middenveld. Giovanni Espinoza staat in het centrum van de verdediging. Hij staat in 2007 op de loonlijst van Vitesse. De Ecuadoriaan speelt 28 wedstrijden voor de Arnhemmers.

In de eerste helft blijven doelpunten uit. Na 56 minuten is het feest. Franklin Agustin Salas brengt Quito op voorsprong. Roberto Palacios (67.) en Alex Aguinaga (82.) bepalen de eindstand op 3-0. Quito viert feest. Plaatsing voor de poulefase is bijna een feit. Een week later wint Penarol in Montevideo met 4-1. LDU plaatst zich dankzij het doelpunt op vreemde bodem. Dat seizoen schakelt het Argentijnse River Plate LDU uit in de zestiende finales.

In 2008 wint LDU Quito de Copa Libertadores. Tijdens het WK voor clubteams verliest de ploeg in de finale met 1-0 van Manchester United.     

Na afloop zoek ik, buiten La Casa Blanca, een taxi die me terug kan brengen naar mijn hotel. "En hebben we gewonnen?" vraagt de taxichauffeur. Ik knik. "Tres zero."