COLUMN: Er kriebelt iets als de tv voornamelijk uit groen beeld bestaat

Zanger/tekstschrijver Erwin de Vries is al vele jaren een van de populairste artiesten in de provincie Groningen. Op deze site vertelt hij in zijn maandelijkse column 'Precies Dit Is Erwin De Vries' waar hij mee bezig is. Dat is het WK voetbal in Brazilië. Eerst was Erwin de Vries niet in de ban van het toernooi, nu kriebelt er iets als de televisie voornamelijk uit een groen beeld.

Bent u ook in de ban van het wereldkampioenschap voetbal? Ik was het niet. Sceptisch over Oranje. Geen tijd, geen zin om mee te gaan in de euforie van oranjevlaggetjes aan auto’s, verkleedde buschauffeurs (ik heb ze gezien in Uithuizen), malloten die op hun promillages de buurt onveilig maken. Meldpunt Kindermishandeling die overuren maakt jegens doorgedraaide vaders die hun agressie niet meer op het voetbal kunnen botvieren en dan nog maar te zwijgen van al die onzinnig versierde woonwijken, die onder het mom van wat hebben wij een saamhorigheidsgevoel, weer een reden hebben om te drinken. Ik had er niet zoveel zin in.

Misschien ook wel omdat de meezingstampers rond deze periodes je om de oren slingeren. Iets wat me niet zo ligt. Ik word zo langzamerhand een ouwe zeur merk ik. Misschien is dat de frustratie van mijn eigen onmogelijkheden op het gebied van het voetbalspel. Na mijn carrière op de groene mat in de jeugd van HSC (Hoogezand-Sappemeer) en ZNC belandde ik zeven jaren later bij de voetbalvereniging Meeden. Hoe ambitieus ik ook altijd ben geweest, een plaats op de reservebank was voor mij de beste positie. De laatste 15 minuten, en met wat geluk 20 minuten, mocht ik in het veld nog even laten zien waar al die jaren bij HSC en ZNC voor nodig waren geweest. Als een razende gefrustreerde steeds roder wordende lange uitslover stoof ik over het veld. Iedere wedstrijd maar weer geconfronteerd worden met het feit dat ik allang met het spelletje had moeten stoppen. Uiteindelijk heb ik dat toen ook maar besloten.

Dat ik tijdens het kampioensfeest van v.v. Meeden, na het optreden, de bijna voltallige selectie hoorde schreeuwen Erwin de Vries in de spits olé olé wist ik zeker dat ze stuk voor stuk behoorlijk dronken waren.

Maar toch kriebelt er iets als de televisie voornamelijk uit een groen beeld bestaat. En al zijn de stadions gevuld met verkleedde apen en zijn de stoere mannen in en rondom het veld weer kinderen geworden, ik zit weer op het puntje van mijn stoel. Zelfs bij Algerije tegen Zuid Korea. Hoe sceptisch ik er in stond, nu betrap ik mezelf zelfs op vreugdedansjes tijdens een doelpunt van Peter Odemwingie van Nigeria. Sta van mezelf te kijken. Word er onzeker van. Wat gaat er nog gebeuren? Ik ben bang.

Bang dat ik, als het zo door gaat, ook nog eens op een podium sta in het oranje om mijn nieuwe WK-lied te promoten, onder uitzinnige alcoholische oranjeapen, en roep: Hou die handjes in de lucht, olé, olé!