COLUMN: Bliefst doe ook mit eten? Wie hebben wel op die rekent

Zanger/tekstschrijver Erwin de Vries is al vele jaren een van de populairste artiesten in de provincie Groningen. Op deze site vertelt hij in zijn maandelijkse column 'Precies Dit Is Erwin De Vries' waar hij mee bezig is. De Vries neemt de lezer vandaag mee naar een optreden; een huisconcert. Hendrik is 50 jaar geworden. Het artistiek zelfbeeld van de zanger staat centraal in deze column.

Vlak voor ik me met een volgepakte auto richting een Gronings dorp begeef, waar waarschijnlijk een vol gestampte huiskamer met mensen een feestje viert en zich verkneukelt op mijn zangkunsten/liedjes, vraag ik me af of alles wel goed zal komen. Of ik deze dag mijn dag wel heb. De goede stembanden, de vorm, de gevatte opmerkingen, de energie, de zin et cetera.

Alle spullen ingepakt en dan nog even de finishing touch aangaande mijn lichaam als verschijningsvorm op het gebied van mijn haardos. Naast het gepaste colbertje helpt mijn vrouw nog even met de beste verdeling van mijn rode haar. Ze kijkt me uiteindelijk goedkeurend aan en moet weer eens lachen om mijn onnozele onzekerheid. Als ik uitgezwaaid word door het gezin, rijd ik met het hele circus richting een onbekende avond.

In de auto schalt een lied, dat ik nog even door mijn oren laat toeteren om hopelijk nog tekstvaster te zijn zo dadelijk. Af en toe kijk ik daarbij in de achteruitkijkspiegel en zie ik nogmaals mijn kapsel, dat met zorg door mijn lieve vrouw is samengesteld. Daarbij kan ik even niet ontkomen aan de gedachte van de artiest die onderweg is naar zijn podium die eventueel zijn performers zou kunnen verbeteren door zich meer toe te geven aan de codes van de rock and roll. In een vlaag gaat de gedachte door me heen dat ik me misschien in iets kenmerkend moet tuigen. Iets waarin mensen direct zouden zien dat ik vast de artiest moet zijn.

Immers bij 'De Wereld Draait Door' zie je de bandjes voorbij vliegen in een paar seconden. Coupletje/refreintje, uitgedost in de meest excentrieke creaties. Misschien ook wel wat voor deze Groninger zanger. Een dikke snor, een behoorlijke baard, gekapselde kapsones, een zelfverzekerdheid van een snotjong van amper 20 jaar. Misschien moet het wel veel meer die kant op gaan. Je bent toch muzikant? Excentriek? Zo’n enorme gekrulde snor misschien? Of toch zo’n bloempotkapsel voor mijn 43-jarig hoofd? 't Wordt vanzelf wel een hype.

Opgetogen met het idee dat ik best wel eens de excentriekeling van de provincie zou kunnen zijn, bel ik uiteindelijk aan op het adres dat ik op een papiertje heb gezet. Het huis waar ik mijn liedkunst moet tonen, ziet eruit als waar ik opgroeide in de rijtjeshuizenbuurt van Sappemeer. Op de voorgevel een grote vlag en spandoek met daarop 'Hendrik 50 jaar!

Na de bel te hebben ingedrukt doet de vrouw van de jarige job open en ontvangt mij hartelijk met de woorden: "Aaahhh Erwin mienjong, geweldig dast der bist. Bliefst doe ook mit eten? Wie hebben wel op die rekent.” Vanaf dat moment heb ik eigenlijk nooit meer van die rare gedachten gehad over mijn artistiek zelfbeeld.