OP REIS MET BEIS: De adembenemende watervallen van Foz

De watervallen van Foz do Iguaçu, op de grens van Argentinië, Paraguay en Brazilië, zijn een must voor de toerist. Kenners zetten ´Foz´, met de Niagara- en Victoriawatervallen, in de top 3 van de mooiste watervallen van de wereld. Alle ogen zijn nu gericht op het WK voetbal in Brazilië. Tijd voor Op Reis Met Beis af te reizen naar dit drielandenpunt. &

Fabelachtig, prachtig, mooi. Wat een uitzicht, een belevenis. De aantekeningen in mijn dagboek - zaterdag 14 januari 2006 - zijn helder. In 8 woorden is het hele verhaal van mijn bezoek aan Foz do Iguaçu verteld. Wie je ook spreekt onderweg, iedereen zegt hetzelfde. `Als je de kans hebt, ga naar de watervallen van Foz do Iguaçu. Je zult er geen spijt van krijgen.´

De UNESCO heeft de watervallen in 1984 tot werelderfgoed uitgeroepen. ´Iguaçu´ betekent in het Guarani ´groot water´. Daarmee is niets te veel gezegd. Over zo´n 2.700 meter storten zich 270 tot 300 watervallen door de tropische begroeiing naar beneden.

De nacht voor het bezoek aan de (toeristische) attractie is er ook eentje om niet snel te vergeten. De vleesmaaltijd die ik de avond hiervoor voorgeschoteld krijg, is waarschijnlijk niet zo bereid als het zou moeten. Na het eten, in een of ander restaurant langs de kant van een drukke weg, besluit ik het rustig aan te doen. Ik wil de volgende ochtend vroeg op pad, naar de watervallen. Ik meld me dan ook vroeg op mijn hotelkamer.

Tegen middernacht rinkelen alle alarmbellen. Buikpijn en -krampen. Wat gebeurt hier? Help, ik ben beroerd. De krampen naderen tegen middernacht het hoogtepunt: kotsen. ´Bingo. Amper op tijd bij het toilet. De hele maaltijd heeft een enkeltje wc bestelt´, lees ik terug in mijn dagboek. Gatverdarie. ´Terug op bed herhaalt zich dit feest nog verschillende keren. Tot een uurtje of half 5 in de ochtend. Wat kan een mens zich beroerd voelen.´

De volgende ochtend stap ik tegen half 8 onder de douche. Ik voel me als een dweil. Maar goed, de watervallen van Foz do Iguaçu wachten op mij. Een half bakje thee en een banaan later stap ik in de bus. Het is inmiddels 9 uur. De buschauffeur zet zijn passagiers uit bij de ingang van het park, waarvan de watervallen deel uit maken. Hier staan bussen klaar die de bezoekers naar de 5 kilometer verderop gelegen watervallen brengen. Je kunt kiezen uit diverse paden langs het gebergte door het groen. Zo kom je bij het hoogtepunt van de trip: loopbruggen die boven het water lopen tot onder de watervallen. Insiders zeggen dat de bezoeker op Braziliaans grondgebied het mooiste uitzicht heeft.

Kijkend naar beneden zie ik bootjes die het gevecht aangaan met het golvende water. Mooi gezicht, maar ik sla vandaag even over. Bezoekers kunnen ook een helikoptervlucht maken. Het moet een grandioos gezicht zijn om van bovenaf naar de vele watervallen te kijken. Dat kost je (in 2006) zo´n 50 Amerikaanse dollars, voor een vlucht van nog geen 10 minuten.

Het is deze ochtend rustig in het park. Wel veel Japanners. Met tig camera´s. Kort na het middaguur verlaat ik het park en de watervallen. Ben nog niet helemaal fit. `Gaat u nu al weg?`, vraagt de caissière. Ik mompel dat ik misschien zondag terug kom. Ik wil de mevrouw ´ook geen pijn doen´ dat ik dé attractie van dit deel van het land of misschien wel van het hele land al na een paar uurtjes verlaat. Het is zeker de moeite waard, maar dan moet je geen lichamelijke ongemakken hebben.

Vanuit Foz do Iguaçu zit je ook zo in Paraguay. De bus brengt me in no-time naar het grensplaatsje Ciudad del Este. Sony, Panasonic, Philips. Werkelijk alle audiobedrijven zijn hier vertegenwoordigd. Naast dat wordt in de straten werkelijk van alles te koop aangeboden. ´Wilt u een fotocamera meneer?´ Nee. ´Een voetbal?´Nee. ´Onderbroeken?´ Ook niet. De goederen zijn niet duur. Ik heb het idee dat ze zelfs spotgoedkoop zijn. Het is dan ook niet zo vreemd dat legio Brazilianen de grens overgaan en in dit land inkopen doen. Er zijn spelregels. In 2006 mocht een Braziliaan voor 150 dollar aan spullen meenemen. Eerder was er geen limiet. Kocht de Braziliaan de hele hap aan spullen in en verkocht die in eigen land voor goed geld. Handel. Voor 10 pakjes sigaretten (20 sigaretten per pakje) leg ik 5 dollar op tafel.

De terugreis naar Curitiba gaat met de bus. Maandagmorgen om 7 uur start de chauffeur de bus voor een rit van 9 tot 9,5 uur. Dat is andere koek dan de heenreis per vliegtuig. De vlucht duurde slechts 50 minuten. Voor ik mijn bed op zoek op zondagavond ga ik nog even naar de overburen (café). Bier - Skol - uit blik. Heerlijk gekoeld.

Maandagmorgen. Met de taxi naar het busstation. De taxichauffeur belt al om 6 uur aan bij het hotel. Goedemorgen. Ik betaal snel mijn kamer. Eenmaal in de taxi besef ik dat ik zojuist voor 3 in plaats van 2 nachten heb betaald. De eerste nacht had ik immers al betaald bij aankomst.

De bus vertrekt keurig op tijd. Onderweg veel groen. Heel veel groen. Bossen, planten. Meer dan genoeg. Eenmaal terug in Curitiba, dat in 2006 ruim anderhalf miljoen inwoners telt, zoek ik hetzelfde hotel op (Hotel Maia) als tijdens mijn eerste bezoek aan deze stad, nu WK-speelstad. Curitiba is een moderne stad, gelegen op een hoogte van circa 900 meter. Door reisgidsen omschreven als de meest Europese, de netste en de best georganiseerde van alle grote steden van Brazilië.