OP REIS MET BEIS: Treinreis naar Duivelsneus

In deel 2 van de rubriek Op Reis Met Beis staat de trein centraal. Om precies te zijn de treinreis naar El Nariz Del Diablo (Duivelsneus) in Ecuador. De rails zijn als een zigzaglijn over de berg getrokken. De indrukwekkende treinrit duurt bijna 14 uur (!). Onderweg staat de trein diverse keren langdurig stil. Dan is het tijd voor eten en lokale rum.

Reizen per trein in een vreemd land heeft iets speciaals. Je legt snel contact met de plaatselijke bevolking. Met name kinderen vinden het prachtig om met een vreemde in contact te komen. Een goed gesprek is haast onmogelijk, maar het plezier is er niet minder om. De treinreis naar El Nariz Del Diablo (Duivelsneus) in Ecuador is zo'n bijzondere reis. Reizigers nemen plaats op het dak van de trein en blijven hier uren zitten. Onderweg staat de trein diverse keren stil. Dan is het tijd om drank en etenswaar in te slaan. De rit gaat door de ruige binnenlanden van dit Zuid-Amerikaanse land.

Het op 2250 meter hoogte gelegen plaatsje Alausi is het belangrijkste tussenstation van de treinrit. Die loopt officieel van de miljoenensteden Guayaquil naar Quito. Deze reis duurde eerder zeker twee weken. Na het gereedkomen van de spoorlijn kostte het de Ecuadoriaan nog twee dagen.

De treinreis nabij Alausi is spectaculair. Met dank aan de reeks haarspeldbochten in de buurt van deze plaats. De El Nariz del Diablo is een berg met een stijgingspercentage van 5.5. Hier zijn deze bochten niet mogelijk. Hoe de treinmachinist zijn route aflegt? De rails zijn als een zigzaglijn over over de berg getrokken. Hier bevinden zich ook wissels. De trein vervolgt zigzaggend zijn route.

"Na tussenstops in Yagerachi en Milagro komen we aan in Bucay. Daar blijkt dat we ruim 4,5 uur moeten wachten op een locomotief die ons naar 'boven' moet brengen. De originele loco vervolgt de reis met een twee-, drietal wagons. In het dorp worden twee flessen rum (plaatselijke drank, dus bijzonder sterk) gekocht voor amper een tientje (guldens). De inhoud vindt gretig aftrek bij ons, maar ook bij onze Duitse vrienden, die ook niet verzuimen enkele flessen te kopen. De reis wordt vervolgd." Dit staat in mijn dagboek uit 1992 te lezen.

Dat deze treinreis niet zonder gevaar is, wordt duidelijk als je via Google zoekt naar de woorden 'Alausi en El Nariz Del Diablo'. Twee Japanse toeristen zouden enkele jaren geleden van het dak van de trein zijn gevallen. De twee zouden zijn overleden. Daarop besloot de overheid deze toeristische attractie te verbieden. Andere reizigers schrijven op internet dat de trein weer rijdt, maar dat op het dak van de wagons stoeltjes zijn geplaatst waarop de reiziger (toerist) moet plaatsnemen.

In 2005 heb ik deze fabuleuze treinrit voor de tweede maal gemaakt. Weer met vele tientallen reizigers op de daken van de wagons. Spectaculaire uitzichten. Tientallen backpackers aan 'boord' en ook nu weer kinderen langs de spoorlijn die een glimp willen opvangen van de 'gringo's' en als het even kan getrakteerd worden op snoepgoed. Deze lekkernijen krijgen ze ook van het treinpersoneel.

Terug naar het dagboek uit 1992. "Op het dak van onze wagon komen we in gesprek (voor zover mogelijk) met vier kinderen, die behoren tot de plaatselijke bevolking. Ze variëren van 8 tot 11 jaar. Ze genieten. Immers, even gluren door een verrekijker is iets speciaals. Om maar te zwijgen van een fototoestel. Ze krijgen fruit en cola van ons. De gezichtjes glimmen vol trots. Kort voor het einde nemen we afscheid van de kids. Een plezierige kennismaking."

Aan het eind van de rit maakt de locomotief een zogenaamde zig-zag-route, hetgeen inhoudt dat zij de wagons achtereenvolgens trekt, duwt en wederom trekt. Aan de ene kant van de wagons ligt een enorm dal. Met veel rum in het lichaam is het oppassen geblazen. Niet te veel bewegen op de daken en niet uitwijken naar de zijkanten.

Na een reis van circa 14 uur arriveren we in Alausi. Op zoek naar een hotel. Na een warme hap gaan we slapen.